Auteur: Lieve Willaert

Op de Hoogheide in Branst, in de abdijtuin, in Hof van Coolhem, Hof ter Zielbeek, Lippelobos had je tijdens de maand oktober veel kans om een klas lagereschoolkinderen uit Klein-Brabant tegen te komen met één van onze gidsen.

De kinderen werden er als het ware ondergedompeld in een herfstbad. De gidsen lieten de kinderen herfstvruchten ontdekken, deden hun verhaal over herfstkleuren en bladval. De grote vliegenzwam werd bewonderd. Er werd geluisterd naar standvogels en verteld over trekvogel. Soms werden er bomen geknuffeld. Er werden spelletjes gespeeld maar af en toe werd er ook tijd gemaakt om naar de stilte te luisteren.

En al onze gidsen waren het unaniem eens. Wat een leuk publiek om rond te gidsen: altijd enthousiast, het hart op de tong, soms verbazend geïnteresseerd en soms ook ondeugend. Het was voor ons genieten om de kinderen te zien genieten zeker in deze moeilijke coronatijden. Hier onder volgt een kort sfeerbeeld van mijn wandeling met het zesde leerjaar in Mariekerke.

Herfstwandeling 6de leerjaar: de Kinderplaneet Mariekerke

Het is donderdag voor de herfstvakantie. Om iets voor één uur sta ik op de speelplaats van de Kinderplaneet te wachten op mijn klasje samen met gids Tom. Ik ben heel blij dat we ondanks al de coronaperikelen onze laatste herfstwandeling kunnen afwerken. Gel bij de hand, mondmasker op en op een veilige afstand, dat hebben we ondertussen wel geleerd. Het is een beetje wennen maar het schrikt ons zeker niet af.

Het zesde leerjaar en Juf Sylvia komen buiten. Een toffe klas dat merk ik onmiddellijk. Ik stel mij voor en we vertrekken snel want het wordt een stevige wandeling van iets minder dan 5km. Tom achtervolgt me met meester Manus en zijn vijfde klas.

Bij de eerste stop voor de Scheldedijk vertel ik wat er op het programma staat. Een zesde leerjaar wil ik bewust maken dat papiertjes en blikjes op de grond niet zomaar vanzelf verdwijnen.  Ik neem een handschoen en zak en laat ze roepen als ze afval zien. Ik mag het oprapen! Verschrikkelijk hoe snel het zakje gevuld geraakt. Jammer toch.

Even verder wordt een notelaar al vlug kundig geïdentificeerd. Aan de kil van Mariekerke vertel ik iets over de teloorgang van de visserij, visfolklore en finten op de Schelde. Wilde eendjes worden gespot, mannetjes en vrouwtjes. Dat herkennen ze al.

Zo gaat het goed, zo gaat het beter wordt er gezongen en na nog een halve kilometer ontdekken we langs de Scheldedijk een leuke vissersstek. Ideaal om de kinderen de getijden op de Schelde te tonen. De slikken stonden net onder water, maar de schorren met het riet en de wilgen konden op een veilige manier van dichtbij bekeken worden. En blijkbaar zit het vissen bij de kinderen van Mariekerke nog in het bloed, want sommigen kenden het vissersstekje al.

Na nog een lesje biologie – ik kan het niet laten- over bladgroen, fotosynthese en herfstkleuren, belanden we bij de preiboer. In zijn grote loods kunnen de kinderen zien hoe de prei die van het veld komt behandeld wordt vooraleer die naar de winkels gaat.

Knotwilgen- ruige stukjes – bramen: even het moment om het woord biodiversiteit te verduidelijken. Het Kraaienbroek is daar ideaal voor.

Ondertussen begint het lichtjes te miezeren. Niemand die het merkt. En dan staat daar plots een vliegenzwam waar je niet naast kan kijken. De technische uitleg over paddenstoelen zat blijkbaar al ver. Die dateert uit het derde leerjaar vertelde de juf en het kan dus zeker geen kwaad om iets op te rakelen over sporen, zwamdraden en witte stippen.

Even verder leg ik uit waarom we op kerst allemaal het verkeerde lied zingen. Onze kerstboom is nu eenmaal geen den maar een spar. Allemaal de fout van die tolk Duits- Nederlands. Bij de bijenkasten vertel ik hoe onze honingbijen de winter gaan doorkomen. Ja, die blijven braaf in hun kot.

Op de zandweg verderop liggen vele eikels te wachten. Tijd voor een spelmoment. We spelen eekhoornestafette. In twee ploegen verstoppen ze zo snel mogelijk allemaal twee eikels in een putje dat daarna netjes wordt afgedekt met bladeren, net zoals de eekhoorntjes doen.

Genoeg verteld, genoeg gespeeld, het uur van de schoolbel komt dichter. We moeten nog even flink doorstappen zodat we tijdig terugkomen. Het zesde en het vijfde komen samen juist op tijd aan de schoolpoort. Tom en ik nemen samen afscheid van de klasjes, maar voor we vertrekken krijgen de juf en de meester als aandenken een getuigschrift om op te hangen in de klas. Het was weer eens een fijne namiddag. Voor mij, de laatste herfstwandeling van het jaar.

Ik weet nu al dat we het gaan missen de volgende weken … die natuurmomentjes met de schoolkinderen van Klein- Brabant. Maar in de lente staan we er graag weer want dan vallen er weer veel nieuwe dingen te ontdekken in de natuur die ontwaakt uit zijn winterslaap. Wandelingen voor de lagere scholen in Bornem en voor die van Puurs en Sint-Amands (in de natuurgebieden van Puurs en Sint -Amands) zijn gratis. De gemeenten Bornem en Puurs-Sint-Amands zorgen voor een vergoeding voor de gidsen, waarvoor dank.